Z ogromna radością przyjęliśmy wiadomość, że na wniosek Zarządu Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Pani Hanna Wróblewska przyznała Urszuli Dudziak oraz Jerzemy Więckowskiemu ZŁOTE MEDALE „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” !
Serdecznie Gratulujemy!
Urszula Dudziak jest – czołowa postać polskiej wokalistyki jazzowej. Nagrała ponad 50 albumów. Dysponuje niezwykłą skalą głosu; porównywano ją do Ymy Sumac, peruwiańskiej śpiewaczki, mającej skalę 5-oktawową. Swoboda i perfekcja intonacji oraz technika wokalna zyskały jej opinię artystki oryginalnej i kreatywnej. Znana jest ze stosowania klasycznej techniki wokalnej zwanej „scatem”. Jest mistrzynią tego, popularnego w jazzie, sposobu śpiewania, polegającego na naśladownictwie dźwięków instrumentów.
Występowała lub nagrywała wspólnie z takimi muzykami, jak m.in.: Krzysztof Komeda, Adam Makowicz, Michał Urbaniak, Bobby McFerrin, Herbie Hancock, Jaco Pastorius, Ron Carter, Michael Brecker, Flora Purim, Nina Simone, Carmen McRae, Dee Dee Bridgewater, Sting czy Lionel Hampton. Koncertowała niemalże we wszystkich krajach Europy, Azji i obu Ameryk, w tym w słynnej nowojorskiej Carnegie Hall oraz podczas Newport Jazz Festival.
Urodziła się w niewielkiej górskiej wsi Straconka – dziś jest to dzielnica Bielska-Białej. W dzieciństwie uczyła się grać na fortepianie. Śpiewać zaczęła w czasach licealnych pod wpływem płyt Elli Fitzgerald. Śpiewała przede wszystkim jazzowe standardy i przebojowe „evergreeny”. Jak wspomina w swojej autobiografii:
„Jedną z pierwszych piosenek jazzowych, jakie śpiewałam, była amerykańska ballada „Again”. Ten utwór ma tak piękną melodię, że zapamiętałam go w okamgnieniu, nie rozumiejąc tekstu(…). Nie znałam wtedy angielskiego. (…) Byłam pewna, że słowo „Again” to nic innego jak amerykańskie imię męskie. Wynikało to ewidentnie z tekstu. Planowałam wtedy, że jak będę miała rodzinę i urodzę syna, dam mu na imię Again. Wyobrażacie sobie imię i nazwisko: Again Urbaniak?! Na szczęście mam dwie córki.„
Nobilitacją dla młodej wokalistki było zaproszenie w 1958 r. do współpracy z zespołem Krzysztofa Komedy. Już wtedy śpiewała i nagrywała z orkiestrą Edwarda Czernego.
W granatowym szkolnym mundurku z białym kołnierzykiem poleciałam do Piastowskiej. Przy pianinie siedział Krzysiu, obok stała jego żona Zosia. „Co chcesz zaśpiewać?” – zapytał. Wymieniłam moje trzy ulubione standardy z repertuaru Elli Fitzgerald: „Stompin’ At The Savoy”, „Goody Goody” i „A
Foggy Day”. Zaśpiewałam wszystkie. Chwila ciszy… Krzysiu powoli podniósł głowę znad klawiatury i zapytał: „Jakie masz plany na wakacje?”. Zaniemówiłam. „Przyjedź do Warszawy i zaśpiewaj z moim zespołem w piwnicy jazzowej Pod Hybrydami – dodał. W ogóle nie pamiętam, co powiedziałam. Wiem jedno – byłam najszczęśliwszą osobą na świecie.
Kolejnym przełomem w karierze było nawiązanie w 1964 r. współpracy z Michałem Urbaniakiem. W ciągu kilku lat stała się jedną z najpopularniejszych postaci polskiego jazzu. Już w latach 60. dokonali pierwszych wspólnych nagrań płytowych. Za namową Urbaniaka w 1971 r. zrezygnowała z konwencjonalnego śpiewu, zmieniła stylistykę. W roku 1973 zamieszkali w Nowym Jorku. Jako wokalistka jazzowa przebojem zdobyła nowojorską scenę. I razem z Michałem Urbaniakiem – wtedy już mężem – utrzymywała się z powodzeniem na tej scenie przez blisko 20 lat.
Od 1981 r. współpracowała z międzynarodową grupą wokalistek jazzowych Vocal Summit. Koncertowała i nagrywała z orkiestrą Gila Evansa i zespołem Archie’go Sheepa. Z programem autorskim „Future Talk” przygotowanym we współpracy z Jerzym Kosińskim, koncertowała niemal we wszystkich krajach Europy, obu Ameryk i Azji. Prezentowała również spektakl „The Nature Is Leaving Us” z własną muzyką.
Wielki powrót polskiej wokalistki miał miejsce w 1985 roku, kiedy wystąpiła na festiwalu Jazz Jamboree ’85 wspólnie z Bobbym McFerrinem. Od tego czasu wiele występuje w kraju i nagrywa. W ostatnich latach najczęściej towarzyszy jej zespół w składzie: Jan Smoczyński, pianista, multiinstrumentalista, Łukasz Poprawski – saksofon, Robert Cichy – gitary, Krzysztof Pacan – gitara basowa oraz Artur Lipiński grający na perkusji. Koncertuje także z córkami: Miką i do niedawna z Kasią. Po tych wspólnych występach pisano o „Dudziak Sisters”, na scenie wyglądały przecież jak siostry. Podczas koncertów artystka nawiązuje serdeczny bezpośredni kontakt z publicznością, opowiada o swoim życiu, o córkach, o muzyce i muzykach.
W ostatnich latach swoją karierę muzyczną Dudziak przypieczętowuje prężnym uczestnictwem w popkulturze. Występuje jako jurorka telewizyjnych programów talent-show, regularnie prowadzi swój kanał na YouTubie, w 2020 roku po raz pierwszy zagrała epizod w filmie pełnometrażowym „Jak zostać gwiazdą” (reż. Anna Wieczur-Bluszcz). W 2012 roku zadebiutowała także jako pisarka, wydając swoją autobiografię „Wyśpiewam Wam wszystko”. Jak sama mówi o sobie:
„Trzeba wypielęgnować swój optymizm na przekór wszelkim trudnym doświadczeniom. Uważam, że można swoim życiem pokierować fantastycznie. Można przywiązać się albo do wiecznego czarnowidztwa, mendzenia, albo do jasności, do serdecznego spojrzenia na wszystko: na swoją rodzinę, na swoje podwórko, miasto, kraj, na zwierzęta, na przyrodę. Należy dbać o dobre, czyste myśli, szanować życie, emanować dobrą energią, bo to wraca ze zdwojoną siłą. Na tym to wszystko polega.”
W 1972 roku prestiżowy amerykański magazyn „Down Beat” przyznał jej albumowi „Newborn Light” maksymalną ocenę pięciu gwiazdek. W 1979 roku „Los Angeles Times” mianował Urszulę Dudziak Piosenkarką Roku. Jej utwór „PAPAYA” stał się światowym hitem. Na 45. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 2008 r. przyznano jej tytuł „Artysta bez granic”. Została uhonorowana Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009). W 2016 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych UNESCO wyróżniła ją tytułem „Artysty dla Pokoju” (było to przy tym pierwsze takie odznaczenie dla twórcy z Europy Wschodniej). W 2017 roku wokalistka odebrała „Fryderyka” w kategorii „Muzyka jazzowa” za całokształt twórczości. [culture.pl]
Warsaw Dixielanders – Jerzy Więckowski (pośrodku w pierwszym rzędzie)
Jerzy Więckowski – Jego przygoda z jazzem rozpoczęła się w latach 60-tych od niezapomnianych spotkań przy płytach prezentowanych przez redaktora i krytyka muzycznego Lecha Terpiłowskiego podczas zakamuflowanych audycji w Restauracji „Smocza Jama” w Warszawie. Zafascynowany tym co tam usłyszałem, postanowiłem pogłębiać Swoją wiedzę najpierw w „Ognisku Muzycznym” w Domu Kultury a docelowo w szkole Muzycznej na ul. Profesorskiej w klasie klarnetu. I tak to się zaczęło i trwa do tej pory.
Swoją działalność jazzową rozpoczął w 1971 roku w zespole „Vistula River Brass Band”. Na ogólnopolskim konkursie Old Jazz Meeting „Złota Tarka” zdobył dwukrotnie nagrodę główną Zespołową w latach 1976 – 1977. Z zespołem tym współpracował do 1982 roku. W roku 1984 założył własną formację Dixielandową „Blues Fellows” z zespołem tym pracował ponad dwadzieścia lat. W roku 2009 złożono Mu propozycję współpracy z zespołem Dixielandowym „THE WARSAW DIXIELANDERS”. Efektem były cztery płyty CD. Od Marca 2023roku tworzy wraz z muzykami byłego „Warsaw Dixielanders” nową formację dixielandową o nazwie „THE DIXIE FELLOWS”.
Przez wiele lat był pracownikiem zarządu głównego Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego łącząc umiejętności organizacyjne z grą na perkusji w wielu zespołach jazzu tradycyjnego. W latach 80-tych był dyrektorem organizacyjnym Warsztatów Jazzowych w Chodzieży i Gnieźnie. Uczestniczył w pracach komisji Weryfikacyjnej Ministerstwa Kultury i Sztuki dla artystów muzyków, jako przedstawiciel Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego. W PSJ jest od 1974 roku. W „STOARCIE” jest od jego utworzenia.
W swoim dorobku ma udział w wielu koncertach oraz występów w najważniejszych Festiwalach i imprezach jazzowych w Polsce i w Europie – w tym w klubach jazzowych w Niemczech, Francji, Skandynawii, Portugalii, oraz Holandii.
